Het is alweer acht maanden geleden dat ik naar Mombasa ging om mijn stage te lopen bij stichting BeHoCa. De terugblik naar een geweldige periode zorgt vaak voor een glimlach met zo nu en dan een beetje verdriet. Een glimlach omdat het een fantastische periode was, verdriet omdat die periode is afgelopen. Ik heb persoonlijk en vakgericht onwijs veel geleerd. Nu heb ik bijna mijn diploma op zak, en kan ik niet wachten om terug te gaan. Melissa en de jongens hebben mij gegeven waar ik een lange tijd naar op zoek was. Het besef van het mogen zijn wie je bent. Het mogen voelen dat je erbij hoort. Het leven als een familie. Het onvoorwaardelijk steunen van elkaar. Het respecteren en het accepteren van een ieder. Het gevoel van gelukkig zijn. En dan met name vanuit het geluk dat zich in de kleine dingen bevindt. Blij zijn met wat je hebt en dit koesteren. Liefde. Elke jongen is zo verschillend, zo eigen en uniek. De band is met iedereen verschillend, maar wel met een overeenkomst en dat is; bijzonder. Naast BeHoCa ben ik ook verliefd geworden op het land, Kenia is zo ontzettend mooi. De cultuur, de natuur en het klimaat. Vooral de natuur is echt amazing, de stranden de zee en de natuurparken. Mijn vingers kriebelen al vanaf het moment dat ik weer op Schiphol stond om weer tickets te boeken. Het voor altijd mogen zijn van een familielid van Melissa en de jongens is een gedachte die mij tot op de dag van vandaag de gelukkigste persoon op aarde maakt. BeHoCa is ‘thuis’. Ik mis jullie en ik beloof, ik kom terug!