Op 11 juli 2013 kwam ik na een 38 uur durende reis aan op luchthaven ‘Moi’ in Mombasa. Daar ben je dan, Mombasa! Ik ben verrast door alle geuren, mensen, geluiden en beelden, ze komen allemaal tegelijk bij mij binnen. Er gebeurt zoveel in dit prachtige land! Ik was één van de eerste vrijwilligers in huize BeHoCa. In het prille begin hebben we keihard gewerkt aan een nieuw bestaan voor ‘onze’ straatjongens. Vier straatjongens, dat is waar BeHoCa is gestart. Ik maakte kennis met Evans, Brian, Ali en Paul. Vier prachtige jongens met ieder een eigen karakter. Die schreeuwden om aandacht om zich vervolgens aan je vast te klampen. Om je daarna volledig te negeren. Van hieruit kun je concluderen dat ik van dichtbij zware hechtingsproblemen heb gezien. Het was heel bijzonder om dit prille begin van BeHoCa mee te maken. Melissa als ‘mummie’ van het BeHoCa gezin had een duidelijk doel voor ogen, ze is er keihard voor gegaan. Met z’n allen werkten we aan een watervoorziening, deden we boodschappen, kochten we spullen van donaties om zo van een huis een thuis te maken, maakten we een planning voor de jongens, ontstonden er regels en ook ontstonden er al snel waarden en normen. Er gebeurde veel in de twee maanden dat ik daar was. Het was zwaar, het was mooi, het was intens, alle emoties kwamen op 1 dag voorbij. Het mooiste wat ik zag was dat BeHoCa echt ging werken! Zes weken na mijn komst waren bijna alle bedden gevuld, waren er Keniaanse maatschappelijk werkers, stond er een verhuizing te wachten, kwamen er nieuwe vrijwilligers, en leek BeHoCa een erkend leerbedrijf te worden! Helaas keert een enkeling van de jongens weer terug naar het straatleven. Dit maakt een diepe indruk. Er komen op zo’n moment zoveel vragen naar voren. Een duidelijk antwoord zal ik niet vinden, ik kan er wel naar gissen.
We hebben thuis onderwijs gegeven, stonden op zondag mee te zingen in de kerk, we maakten plezier in de zee, gingen voetballen of wandelen midden door de wijken van Bamburi. BeHoCa ontwikkelde zich razendsnel. Prachtig om te zien hoe deze jongens zich ontwikkelden. In een nieuwe wereld waarin je mag dromen, je niet meer elk moment van de dag bang hoeft te zijn, je vertrouwen leert te krijgen. Wat hadden deze jongens een goed gevoel voor muziek, voor vreugde en blijdschap. Ze maakten van niets, iets! Kenia en deze jongens hebben me geleerd wat er in het leven echt toe doet. Er zijn in het moment en voor elkaar!